Christine Koch, de grote Mundartdichterin vun't Siurland, hett ok Prosa schreven, de sik in de nedderdüütsche Literaturlandschaft sehn laten kann. All de Texten, de in Anthologien un anner Quellen druckt wurrn sünd, hebbt de Rutgevers tohoopraakt, in de Schrievwies vörsichtig vereinheitlicht un riekelk, wat de Besünnerheiten vun de Spraak angeiht, kommenteert. Opnahmen sünd ok Texten, de betto nich veröffentlicht weren, so as de söven Översettungen vun Grimms Märchen. Kuum en annern Dichtersmann oder -froo gifft dat mang de Plattdüütschen, de sik so meisterhaft in lyrische Sprake mit so ünnerscheedliche Themen befaten deit. Datt Koch Lüüd as Löns un Freudenthal langen achter sik laten harr, bewiest ehr Ort, sik mit de Heimat to befaten. Heimat - ut de Sicht vun en Froo, de in Essen arbeidt hett - is nich de hele Welt oder de Born, an den dat Volk na sien wohret Wesen trüchfinnen kann, sünnern ehr "Häime" is en Gegend, de de Leser in veel ünnerscheedliche Dimensionen erfohren kann un de us direktemang in Form vun Natur, Minschen, ehr Weven un Streven gegenövertritt. Ehr religiöse Lyrik, ehr Vagantenleder wiest, datt Koch ganz anner Dimensionen vun dat Minschsien mit ehr Wöör erfaten kann. Mit Anhang (Afkörtens, Anmarkens, Quellenverteknis un Corrigenda to de Gesamtutgaav). Fast inbunnen, Fadenheftung, mit Schutzümslag.
ISBN 978-3930271245
ISBN 3930271249
Eslohe: Maschinen- und Heimatmuseum 1994, 224 S.
