Dor is een togang, de nich blots wat to vertellen hett, man de't ok kann. Un dat mit Moot to en wunnerbor Finkwarder Platt. Wat Helmut Vick vertellt, sünd nich blots vergnöögliche Vertellens, höglich to lesen - so as "Omas Rullbessen", wo Oma na Höker Noll suust un sik de Rullbessens ankieken will, wo se in de Werbung jüst vun leest hett, "langen Stel, un'n mit twee Bössenrullen, de de Schiet gliek iin den Kassen riinfeeg', de dor rümboot is. - Brukst di ne mehr to bücken un de Schiet, de du tohoopfeegt hest, mit een Handuhl up de Handschüffel to feg'n." Oma also nix wie hen na Höker Noll un furns een vun de Apparaten ut de Eck gegrepen - un probeer den ut. Man Froo Noll, de na ehr henkummt, as se mit den annern Kunnen fardig is, meen denn, datt se doch gor keen Gorn mehr hett - wat se denn mit en Rasenmeiher wull ... Nee, dat Besünnere an düt Book liggt in de stillen Geschichten, wo Vick vun de grote Stormfloot 1962, vun sien Kinnertiet in de Finkwarder "Aukosern" - dat eerste dore Mietshuus - oder vun Wiehnachtsbeleevnissen vundaag vertellt. Dor ward de lütte Finkwarder Welt vör dien Ogen lebennig, mit ehr Minschen, ehr Doon un Glöven un ehr Geschicht vun Fischeree bet Airbus-Flegers. Broschur Oldenburg: Isensee Verlag 2009, 110 S.
