Bellmann sien „Letztlingswark“. Veeldiskutiert in Kennung un Quickborn. Dat is di Literatur! Een Geschink, nich blots an Frünnen, nee: an all de Plattdüütschen, de dor Gefallen an find, woans Bellmann sien Figuren vörstellt: Minschen ut düsse Welt, mit Beleevnissen, de deper gaht as een Reis nah Australien oder een verkehrt landten Golfball. Oder is dat amenn Nazikraam? Na, bliev man mit de Fööt an de Eer un lees eerstmal! Senta, de Ehebrekersche, Angelika, de Unschuld, Michael, de verloren Söhn. Mit Bellmann erfohrt wi ehr Geschichten op enen Hoff bi Loccum, de allerhand Geschicht un Geschichten in sik driggt. Hiestermann wahnt hier, ümsiedelt wegen dan Truppenübungsplatz op de Lümbörger Heid. Achter de Vertellens över de Minschen steiht jümmers dat Problem vun Vergeven un Vergeten: Dörft wi vergeten? Is Besinnen Sünd? Is "Vergeven ... de Saat vun't Nich-Vergeten"? De Loccumer Trilogie gifft överraschende Anters un stellt noch mehr Frogen un reegt to'n Nahdenken an. Johann Diedrich Bellmann is 1930 born in Ruschwedel, Kreis Staad, un opwussen in Nindörp bi Buxtuu, Karkspeel Apensen. He weer Schoolmester un Theologe. He is een Meister vun’t plattdüütsche Schrieben un hett vun Hörspele bet to eenen Romaan in all de Gattungen bewiest, datt en ok op Platt Literatur toweeg bringen kann. Sturven is he 2006.
Fast inbunnen.
ISBN 978-3-937949-14-7
Buxthuu: Plaggenhauer Verlag 2009, 157 S.
