In ehren tweten Bestseller (hett nich lang duert, denn stünn „Mittagsstunde“ an Nummer Een) is Dörte Hansen heel un deel dor ankamen, woneem se sik op besten utkennen deit. Bi de Minschen, de se vun Kind op an kennt. Un kloor: Se mag düssen Slag, to den Ingwer Feddersen in Brinkebüll tohöört. Wi as Lesers mööt uns fragen, wat dat allens mit uns to doon hett – un dat weer wiss to eenfach, wenn wi nu mit „Identität“ un „Mentalität“ vör Dag kemen. Denn meist allens kummt vun de Minschen. So ist dat Lehrer Steensen, de de Kinner dat Plattdüütsche utdreven hett: „Wenn Steensen sich vergaß, vergaß er auch, dass er im Klaussenraum und auf dem Schulhof KEIN WORT PLATTDEUTSCH hören wollte. Er versuchte, seinen Schülern ihre Bauernsprache auszutreiben, er duldete kein Wort davon im Unterricht, sie musste ausgerottet werden wie ein Unkraut, wie die Pest. […] So sehr er sich auch sonst verwehrte gegen Umwälzungen und Veränderungen – die alte Sprache musste weg.“ (S. 69) Dat is noch nich lang her. Un vundaag? Dat vun Plattdüütsch nich veel mehr nableven is as en Afteken, dor kummst ok nich mit Jammern gegenan, un nich mit de „Top Ten der plattdeutschen Wörter, eines lustiger als das andere. Schietbüdel! Tüdelbüdel! Huulbessen! Brägenklöterig.“ (S. 159)
De dat Leven un de Minschen an de Küst verstahn will, schull düt Book dörlesen. Vun vörn bet achtern. Geern ok twee Mal. Wat jeedeen för sik mitnimmt, dat is jümmers mehr as dat, wat de kloken Rezensenten dor rutleest hebbt. Is doch al veel weert, wenn de Feuilletons sik dor üm strieden doot, wat dat nu Heimatgedöns is oder en Sittenbild oder en Roman oder doch lever gor keen Roman.
ISBN 978-3-328-60003-9
München : Penguin 2018, 318 S.
